04 // ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Α' ΑΣΚΗΣΗΣ

ΘΕΩΡHΤΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Ο χώρος, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να τον αντιλαμβανόμαστε και να τον ζούμε, ορίζεται από πολύ ισχυρά όρια που τον κατατέμνουν σε ιδιωτικό ή δημόσιο με απόλυτο σχεδόν τρόπο, με τη συνέχεια του δημοσίου συχνά να διακόπτεται. Παρ’ όλα αυτά. Μέσα στα όρια του δημοσίου και του ιδιωτικού, συνυπάρχουν και αυτά του ημι-ιδιωτικού και του ημι-δημόσιου, πιο ελαστικά και λιγότερα αισθητά σε σχέση με τα προηγούμενα. Από τη στιγμή που αφήνουμε το κατώφλι του σπιτιού μας και κατεβαίνουμε στο δρόμο της γειτονιάς μας, στους μικρούς δρόμους της πόλης, στους εσωτερικούς ή εξωτερικούς δημόσιους χώρους της πόλης μας, διαπραγματευόμαστε όρια που κατά βάθος χαρακτηρίζονται από την δραστηριότητα και μετακίνηση όλων μας. H σύγκρουση δημόσιου - ιδιωτικού αποτυπώνεται παντού.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη για ένα κέντρο γύρω από το οποίο, και χρησιμοποιώντας το ως σημείο αναφοράς, κινούνται και δραστηριοποιούνται. Κατά τη γνώμη μας η μετακίνηση αυτού του κέντρου από κάτι το απόλυτα ιδιωτικό, όπως είναι η κατοικία, σε κάτι που όλοι έχουμε κοινό, σε κάτι που καλούμαστε να ανακαλύψουμε διασχίζοντας όλα τα όρια από το σπίτι μας μέχρι το δημόσιο αυτό χώρο, θα εφοδιάσει με νέες προοπτικές την καθημερινή ζωή. Έχοντας ως παράδειγμα και μοντέλο δομής το άτομο, το μικρότερο δυνατό άτμητο σωματίδιο, το οποίο σε διάφορες μορφές και συστάσεις αποτελεί τη βάση κάθε οργανισμού, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε το δικό μας κύριο συστατικό της περιοχής συλλογικής κατοίκησης αλλά και κοινωνίας γενικότερα.  Ως πυρήνα λοιπόν και κέντρο τον ημι-δημόσιο και ημι-ιδιωτικό  χώρο, τον οποίο θεωρούμε ως σημείο αναφοράς για οποιαδήποτε δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της ημέρας, και γύρω από τον οποίο κινούνται και συνυπάρχουν οι πιο ιδιωτικοί. 

Προχωρώντας περαιτέρω στην ανάλυση του χώρου όπως τον ζούμε, προσπαθήσαμε να προσδιορίσουμε ποια χαρακτηριστικά του θεωρούμε ως τα πιο μη επιθυμητά αλλά και παράλληλα να σκεφτούμε και τρόπος για το πώς μπορούμε να τα αντιστρέψουμε δημιουργώντας νέες συνθήκες. Έτσι πάρθηκαν κάποιες αποφάσεις πάω στις οποίες στηρίχθηκε ο σχεδιασμός, και είναι οι εξής:

1. Ισομερής κατανομή του κοινόχρηστου χώρου καθ’ όλη την έκταση του μοντέλου κατοίκισης. Επιτρέπει τη δημιουργία αορίστων σχέσεων μεταξύ των μονάδων.
2. Διαφοροποίηση των συγκροτημάτων μέσω δημοσίων κόμβων. Έγχυση κενών στη μάζα αντί του διαχωρισμού της .Δημιουργία ταυτότητας μέσω της παραλλαγής και της διαφοροποίησης των κενών.
3. Πολλαπλές συνδέσεις της μονάδας με τον δημόσιο χώρο. Προτιμάται η δημιουργία δικτύου κόμβων κινήσεων έναντι μιας γραμμικής κυκλοφορίας .
4. Ενσωματωμένοι κοινόχρηστοι χώροι προσκείμενοι σε κάθε μονάδα. Κάθε σχέση που δημιουργείται είναι μοναδική.

Όσον αφορά τις σχέσεις συγκατοίκησης που προτείνουμε, κύριο συστατικό των σχέσεων μεταξύ των κατοικιών είναι η κοινή χρήση εσωτερικών χώρων καθημερινής χρήσης ,οι σχέσεις των οποίων όμως δεν είναι ένα σταθερό πρότυπο αλλά μπορούν να εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες των χρηστών, όσο και κοινή χρήση εξωτερικών υπαίθριων που στο σύνολό τους δημιουργούν ένα σύστημα που διατρέχει την όλη ανάπτυξη.

Προσπαθούμε με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο να ικανοποιήσουμε τις σχέσεις μεταξύ πλήρους κενού, εξάπλωσης των δημόσιων χώρων ισομερώς και καθ' όλη την έκταση καθώς και τη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών κίνησης. Κυρίως αυτό επιτυγχάνεται με το "μπλέξιμο" των παραλληλεπίπεδων ορθογώνιων όγκων διάστασης 14x10x60 που ανά δύο συνδυάζονται δημιουργώντας ένα πολυεπίπεδο σύστημα. Η κατοικία αναπτύσσεται με ένα πιο δυναμικό τρόπο, σε τρία επίπεδα μέσα στα παραλληλεπίπεδα, δημιουργώντας και αυτή με τη σειρά της κοινόχρηστους εξωτερικούς χώρους. Τέλος αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σημεία που τα παραλληλεπίπεδα συναντιούνται στον χώρο όπου γίνονται πιο αισθητές οι σχέσεις μεταξύ κενού πλήρους, και δημοσίου ιδιωτικού.